Η βροχή του Πιομπίνο
Μια φορά στο Πιομπίνο έβρεξε κουφέτα. Πέφταν κάτω σαν χοντροί κόκκοι χαλάζι, αλλά ήταν όλα τα χρώματα: πράσινα, τριανταφυλλιά, βυσσινιά και μπλε.
Ένα παιδάκι έβαλε στο στόμα του έναν κόκκο πράσινο, έτσι για δοκιμή, και είδε ότι είχε γεύση μέντας. Ένα άλλο δοκίμασε έναν κόκκο τριανταφυλλή και έμοιαζε φράουλα.
-Είναι κουφέτα! Είναι κουφέτα!
Και να σου όλοι στους δρόμους να γεμίζουν μ’ αυτά τις τσέπες τους. Αλλά δεν προλάβαιναν να τα μαζέψουν, γιατί έπεφταν πυκνά πυκνά.
Η βροχή κράτησε λίγο, αλλά άφησε τους δρόμους σκεπασμένους μ’ ένα χαλί από μυρωδάτα κουφέτα που έτριζαν κάτω από τα πόδια. Οι μαθητές, γυρνώντας απ’ το σχολείο, βρήκαν ακόμα αρκετά για να γεμίσουν τις τσάντες τους. Οι γριούλες είχαν φτιάξει τι ωραία μπογαλάκια με τα κεφαλομάντιλά τους.
Ήταν μια εξαιρετική μέρα.
Ακόμα και τώρα, πολύς κόσμος περιμένει να βρέξει ο ουρανός κουφέτα, αλλά εκείνο το σύννεφο δεν ξαναπέρασε πια ούτε απ’ το Πιομπίνο ούτε απ’ το Τορίνο, κι ίσως να μην περάσει ποτέ πια από πουθενά.
ΤΖΙΑΝΙ ΡΟΝΤΑΡΙ (μετ. ΝΑΣΑ ΜΠΑΜΠΑΚΟΥ)
(Από το Ανθολόγιο Φθινοπωρινό για παιδιά προσχολικής ηλικίας, εκδόσεις Καστανιώτη, επιλογή κειμένων και επιμέλεια Β.Δ. Αναγνωστόπουλος και Τασούλα Δ. Τσιλιμένη)